Σήμερα έκανα κάτι που χρειαζόταν, που γενικότερα χρειάζεται να γίνεται πού και πού, και που μ’ έκανε να νιώσω πολύ ωραία.
Το φετεινό μου σχολείο σε γενικές γραμμές είναι χάλια. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι βουτηγμένοι σε ένα βούρκο αδιαφορίας, θρασύτητας, αρπακτικότητας, αχαριστίας. Έχει τμήματα στα οποία ούτε μία φορά μέσα σε τρεις μήνες δεν έχω κάνει μάθημα −εννοώ μάθημα, αυτό που εκ παραδόσεως ξέρουμε όλοι ότι σημαίνει η λέξη. Στις καλύτερες μέρες κάνω κάτι που θυμίζει κάπως μάθημα, και στις υπόλοιπες κάνω τον μπάτσο, το δικαστή, το βρεφονηπιοκόμο. Και έχει και τμήματα όπου μπορώ μεν να κάνω μάθημα, αλλά και πάλι όχι καλό μάθημα. Καλό μάθημα δεν έχω κάνει ποτέ.
Αφού το κλίμα είναι αυτό, αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχω συνέχεια μαθητές που προξενούν προβλήματα. Στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να πεις ότι κάποιος ή κάποιοι μαθητές είναι αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα και οι άλλοι όχι, γιατί το πρόβλημα είναι διάχυτο. Αλλά οπωσδήποτε μέσα σ’ όλο το ενορχηστρωμένο μπάχαλο, ξεχωρίζουν κάποιοι σολίστ. Αυτοί τους οποίους αναγκάζομαι να πετάξω έξω ή να κατεβάσω στο γραφείο για τα περαιτέρω. Και μερικές φορές φωνάζω κάποιους να έρθουν μαζί μου στο γραφείο και αυτοί στο δρόμο διαρρέουν, οπότε το μόνο που μου μένει είναι να δώσω το όνομά τους στο Διευθυντή.
Γίνομαι έξαλλος όταν τα παιδιά με αναγκάζουν να υποδυθώ αυτό τον άσχημο ρόλο: όχι μόνο μπάτσος και δικαστής, αλλά και σχεδόν καταδότης. Αλλά κι απ’ την άλλη τι να κάνω; Κάπως πρέπει να εξασφαλιστεί η τήρηση των ορίων, όσο κουνημένα κι αν είναι αυτά. (Δε θέλω να ακούσω θεωρίες για άλλη, πιο φιλική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Τις ξέρω καλύτερα από τον καθένα, και δεν πιάνουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί δε θέλουν τα παιδιά.) Το αποτέλεσμα είναι ότι έχω στείλει αρκετό κόσμο για αποβολή.
Όμως μέσα σ’ όλο το χάλι, κάποια παιδιά ξεχωρίζουν. Από αρχές Οκτωβρίου έχω αναλάβει την ορχήστρα και τη χορωδία που θα έλεγαν τα τραγούδια στην 28η Οκτωβρίου και θα τα πουν και στη 17η Νοεμβρίου.
Για την πρώτη γιορτή, σας έχω γράψει πώς πήγαν τα πράγματα. Η δεύτερη είχε την επιπλέον δυσκολία ότι είχαμε στη διάθεσή μας μόνο δύο εβδομάδες για να την ετοιμάσουμε. Η 17 Νοέμβρη πέφτει Δευτέρα. Την προηγούμενη Παρασκευή (αύριο) θα πάμε για πρόβα τζενεράλε στο χώρο που μας παρέχει ο Δήμος για αυτές τις εκδηλώσεις, που βρίσκεται εκτός σχολείου. Σήμερα Πέμπτη ήταν η τελευταία πρόβα στο σχολείο. Κατόπιν ειδικής συνεννοήσεως με το διευθυντή, τόσο τα παιδιά όσο κι εγώ πήραμε για σήμερα απαλλαγή από κάθε άλλη υποχρέωση και κάναμε εφτά ώρες πρόβα.
Πήρα όμως την εξής πρωτοβουλία: έληξα την πρόβα στην έκτη ώρα, και έδιωξα όλα τα παιδιά εκτός από κάποια που είχα σταμπάρει. Μ’ αυτούς καθαρίσαμε και συγυρίσαμε το χώρο όπου επί δυο βδομάδες αφήναμε άδειους καφέδες, χαρτιά από σάντουιτς και λοιπά, και μετά τους είπα να με ακολουθήσουν.
−Πού;
−Θα δείτε.
−Ελάτε κύριε, πού;
−Δε σας λέω.
−Για τη φασίνα μας θέλατε;
−Όχι.
−Αλλά;
−Δε θα απαντήσω καμία ερώτηση.
Αφήνοντάς τους έτσι σε απορία, τους έφερα στο γραφείο του διευθυντή. Μόλις μας δέχτηκε, ζήτησα από τα παιδιά να πουν τα ονόματα και τα τμήματά τους, και μετά άρχισα:
−Με τα συγκεκριμένα παιδιά είχα εξαιρετική συνεργασία. Ποτέ δε χρειάστηκε να τους θυμίσω ποιος είναι ο καθηγητής εδώ μέσα. Ήταν όλοι πρόθυμοι να πάρουν αυτό που είχα να τους προσφέρω, να το εκτιμήσουν, και αντίστοιχα να προσφέρουν οι ίδιοι αυτό που είχαν. Πέρα από αυτό όμως: αυτός και αυτός έκατσαν κατ’ επανάληψη μετά το σχόλασμα να με βοηθήσουν με τα μικρόφωνα, τα κουβαλήματα και άλλα ζητήματα· εκείνος και εκείνη (κάποιοι που ξέρουν μουσική) έκατσαν και στην πρόβα αλλά και σε απογεύματα να δείξουν στους άλλους τα κομμάτια, κατά τρόπο συχνά πιο αποτελεσματικό από τον δικό μου· ο άλλος μας διέθεσε με δική του πρωτοβουλία όλο τον ηλεκτρονικό του εξοπλισμό, την (όποια) τεχνογνωσία του, τα αρχεία του με τραγούδια / κείμενα / βίντεο, και πολύ από τον χρόνο του· τέλος, εκείνη κι εκείνη αποτελούσαν ανεκτίμητο παράγοντα ηρεμίας στην ομάδα, και μπορούσαν να μαζεύουν τους υπόλοιπους ακόμη κι όταν εγώ έχανα τον έλεγχο. Και ήθελα ενώπιόν σας (λέω στο Διευθυντή) να τους συγχαρώ και να τους ευχαριστήσω.
Ο διευθυντής υπερθεμάτισε, και σημείωσε τα ονόματά τους στο βιβλίο Ποινών, που απ’ έξω γράφει Βιβλίο Επαίνων και Ποινών, αλλά σχεδόν κανείς δε θυμάται ότι είναι και για επαίνους.
5 σχόλια:
Να πω τη μαύρη αλήθεια μου, ούτε κι εγώ ήξερα ότι το γνωστό «ποινολόγιο» ήταν Βιβλίο Επαίνων και Ποινών. Και πώς να το ξέρω άλλωστε, αφού ποτέ στα μαθητικά μου χρόνια δεν άκουσα για κάποιον να έχει γραφτεί για έπαινο σε αυτό.
Αυτό πάντως που έκανες είναι, εκ των υστέρων δυστυχώς, προφανές και λογικό: εκτός από αντικίνητρα για την κακή συμπεριφορά, στους ανθρώπους πρέπει να δίνουμε και κίνητρα για τη σωστή συμπεριφορά -- έστω και αυτό της απλής αναγνώρισης. Αυτό δεν ισχύει επουδενί μόνο στο σχολείο. Ισχύει για παράδειγμα και στους χώρους εργασίας, ιδιαίτερα τώρα που λόγω κρίσης, ή «κρίσης», αρκετές εταιρείες καταφεύγουν σε απολύσεις.
Μια τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους των ανωτέρων, δηλαδή «όχι μόνο τιμωρία αλλά και ανταμοιβή» ευνοεί μακροπρόθεσμα όλους: και τους καθηγητές και τους μαθητές, και τους αξιωματικούς και τους φαντάρους, και τους εργοδότες και τους εργαζόμενους.
θεέ μου, τι ωραία ιδέα! Συνάδελφε, με συγκίνησες!
Είμαι περήφανος που είμαι συνάδελφός σου, πέπε. Αυτό που έκανες θα το εισπράξεις από τος μαθητές ποπλλαπλάσιο. Θα δεις πως τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Κράτα αυτήν την επαφή με αυτά τα παιδιά και απόκτησε και με τα άλλα, ένα-ένα.
Θα σου πω ένα δικό μου περιστατικό από το επάλ που δυστυχώς είμαι φέτος.
Ένας αυθαδίασε στην τάξη και μου μίλησε άσχημα στο πρώτο μάθημα της χρονιάς. Τον οδήγησα στο διευθυντή, μια καρικατούρα ανθρώπου. Τον τιμώρησε, δεν ξέρω πόσο. Αργότερα άφησα το τμήμα του. Αυτός με έβλεπε στο διάλειμμα και μου έλεγε "καλημέρα, δάσκαλε". Κάποια φορά, μέσα στο γραφείο των καθηγητών που το επανέλαβε, του απάντησα: Εσύ να μη με λες δάσκαλο. Να με λες μαλάκα, ρε ή ό,τι άλλο θες, γιατί αν με αποκαλείς δάσκαλο, σημαίνει πως κάτι ολέθριο έχω κάνει και με εκτιμάς. Και η εκτίμησή σου είναι για μένα δυσφήμιση.
ΑΠό τότε μιλάμε στα διαλείμματα, τα έχουμε βρει.
Πάντα να κρατάς τη διάθεσή σου ψηλά. Θα τα καταφέρεις, γιατί νοιάζεσαι, πέπε.
Ένα θέμα που έχουμε συζητήσει πολλές φορές...ούτε εγω θέλω να κάνω το δικαστή. Πάντα όμως υπάρχουν και παιδιά που διαφέρουν, με το δικό τους τρόπο το κάθένα. Πολύ μου άρεσε η κιίνηση σου.Μαζεύω εμπειρίες για να δώ πως πρέπει να φέρομαι και εγώ.
Είναι και η ηλικία μου που με δυσκολέυει. Πρός το παρόν τηρώ τη μέθοδο "σου μιλώ σαν να είσαι συνομήλικος". Τα πραγματα βέβαια είναι πιο έυκολα σε ένα σχολείο σαν το δικό μου. Στη θέση σου ίσως να τα έχανα. Για αυτό και χαίρομαι να άκούω τις σκέψεις και τις προτάσεις σου.
Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
Νομίζω ότι ο καθένας θα έκανε κάτι ανάλογο: εδώ το είπα σε σας, δε θα το έλεγα στο διευθυντή; Απλώς, είπα να προσθέσω και μερικές πινελιές (πουλάμε μυστήριο, αναφέρουμε ονόματα και τμήματα κλπ.) για να το κάνω πιο τελετουργικό.
Το πρόβλημά μου όμως δεν είναι αυτά τα παιδιά. Αυτοί, κι αν κάνουν καμιά χαζομάρα μες στην τάξη -παιδιά είναι!-, έχουν αρκετό μυαλό ώστε να συμμαζεύονται μετά εύκολα, με πολιτισμένους και φιλικούς τρόπους. Το πρόβλημά μου είναι οι υπόλοιποι.
Γενικά, είναι σαφές ότι μου λείπει εκείνο το ειδικό βλέμμα και ο ειδικός τόνος φωνής που επιβάλλει την τάξη χωρίς πολλά-πολλά. Οπότε, πράγματι, το μόνο που μου μένει είναι να κερδίζω σιγά σιγά, ένα ένα, μερικά παιδιά. Θεωρητικά, όταν αυτά φτάσουν να αποτελούν μια σεβαστή πλειοψηφία, θα αποθαρρύνουν οι ίδιοι τους υπόλοιπους από του να μου τη σπάνε. Θα έχει εδραιωθεί η εικόνα μου ως κουλ καθηγητή που δε χρειάζεται να με κοντράρουν.
Αλλά μέχρι να κερδίσω έναν και δύο, χάνω ένα σωρό άλλα πράγματα: την ψυχραιμία μου, την καλή μου διάθεση, ώρες από τα όμορφά μου νιάτα.
Υπομονή κι επιμονή, θα μου πείτε. Τι άλλο;
Δημοσίευση σχολίου